Powered By Blogger

zondag 23 maart 2014

Anders dan anderen

Als je eerst zes jaren met één hond bezig bent geweest en er komt dan een nieuwe pup in de familie, die ook nog eens de zoon is van eigen hond, dan ontkom je niet aan het gegeven dat je de twee wel eens met elkaar gaat vergelijken, zelf als je weet dat vergelijken onzinnig is en niets toevoegt. Deze onzinnigheid wordt helemaal versterkt met de wetenschap dat ons geheugen weinig betrouwbaar is. Hoe was mijn ouder hond in zijn jonge jaren? Dat filmpje in je hooft is een verzonnen versie en heeft weinig met de werkelijkheid te maken.
De laatste tijd flitst wel eens de vader/zoon-kombinatie 'Midas Wolf en Wolfje' door mijn hooft. Je kent ze wel van de Donalds Duck's. Vader Wolf is onvermoeidbaar op zoek naar de Biggetjes teneinde deze op zijn menu te krijgen. Wolfje is dik bevriend met de Biggetjes en stelt alles in het werk, door met veel slimheid en succes, de plannen van zijn vader te verijdelen. Vader Midas wordt dan ook, ondanks zijn inspanningen, constant teleurgesteld door zijn zoon Wolfje. Hij ziet zijn eigen domheid niet en loopt steeds maar tegen dezelfde muur aan.
 
 

In de praktijk merk ik niet zo veel van deze verhouding. Wel merk ik op dat Floris heel anders op reuen reageert dan Django. Floris kijkt ze niet zo strak aan en vormt daardoor geen bedreiging voor andere reuen. Desnoods gaat hij in overgave op zijn rug liggen. Hij is gelukkig wel alert als andere honden naar hem uitvallen. Op die momenten zie ik Wolfje in hem. Ik neem waar dat Django het 'idool' is van Floris. In het veld volgt hij als een schaduw zijn vader. Dit gaf in het begin wel voordelen bij het aanleren van commando's. Ik gaf een commando - hij keek naar zijn vader - zijn vader gaf het voorbeeld - hij deed het na. Nu zie ik ook wat nadelen. Zijn eigen initiatief is op een lager pitje komen te staan omdat hij gewend is zijn vader te volgen. In dat opzicht is hij geen Wolfje.
Wel voor mij een reden om de verhouding één op één met Floris te herstellen om zodoende zijn eigen initiatief te stimuleren. 

Gisteren (22 maart) ben ik met Floris naar de aanlegproef geweest van de Belgische Grote Münsterlander Vereniging (GMVB) Er deden 9 honden aan mee en de sfeer was goed. Het was deze dag fris en er was af en toe een bui. Omdat Floris een week ervoor op de aanlegproef van de NGMV een goede prestatie (Uitmuntend) had neergezet, was ik met enig optimisme aan deze proef begonnen. Voor mijn gevoel heeft hij op de Belgische aanlegproef een redelijke prestatie neergezet. Hij deed het soms 'anders' dan de bedenkers van de proeven voor ogen hadden maar m.i. gaf hij aan over een goede neus te beschikken door snel bij het wild te komen. Op de zweetproef liep hij niet de 'slagen' die je verwacht, maar liep gelijk naar het levend wild en was daar met moeite weg te halen. Op de 'sleep' liep hij op verwaaiing ver van de sleep af en ging op verwaaiing naar de eend. Ook in de herkansing liet hij dat gedrag zien. Op de proef met het verloren apport was hij snel bij het konijn maar liep wel een keer langs de eend voordat hij deze vond.
Zijn prestaties werden met de kwalificatie 'Goed' beoordeeld. Dit dus in schrille tegenstelling met een week ervoor in Nederland.
Ik leerde op deze zaterdag van een keurmeester dat het niet aan de hond ligt maar aan het baasje. Een schone taak voor mij om mijn gedrag onder de loep te nemen en kijken waar ik mezelf kan verbeteren. Zoals eerder aangegeven is het verbeteren van het één op één contact mijn eerste stap. Of ik daarmee de arbeidsvreugde (was beoordeeld met een zes)van Floris verbeter weet ik niet maar het is het proberen waard. Of Wolfje hiermee een Midas wordt zal de tijd leren. Aan de andere kant blijft het beoordelen van de prestaties van een hond mensenwerk en daardoor subjectief en door mij als niet 'zwaarwegend' betiteld. Zoals fokker (van Floris) Matty de Putter het zo treffend zei: "Uiteindelijk ga je met dezelfde hond weer naar huis!"




donderdag 20 maart 2014

En het is ....lente!

Vandaag met de roedel naar Gameren geweest. Ja, op 20 maart en dan meer 23 graden op de teller (op de dashboard van de auto) In ieder geval sneuvelde vandaag weer een warmterecord!
Het wandelgebied in Gameren is voor ons (Nelleke, Hugo en ik) een geliefd terrein. En als het dan zo mooi weer is dan is het helemaal top! Op dit moment zijn er nog geen broedende vogels of grazend wild, dus kunnen de honden ongestoord hun gang gaan. Nou, dat hebben ze ook gedaan! Ze kamden de ene na de andere bramenstruik uit. Dus ook voor de konijnen een welkome afwisseling in hun saaie bestaan.
Welke bramenstruik zullen we nu onder handen nemen?

Hé, geen struisvogelpolitiek vandaag!

Dit lijkt me een geschikt object!

Kom jongens, even afkoelen!
Zie je dat het niet koud is?
Wat zie ik nu in de verte! Is dat Bommel?
Snel terug dan!

maandag 17 maart 2014

Aanlegproef te Exel op 15 maart 2014

Voor Jitte en ik was het de 2e keer om bij de familie Klokman op bezoek te gaan. De eerste keer was de aanlegproef voor Django zo'n 6 jaar geleden. Het hele gebeuren was rond de bossen en velden om de boerderij georganiseerd. Om 09:00 uur was het verzamelen en melden zodat we een half uur later de proeven konden gaan. Nog even snel een kop koffie genomen en met bekenden een praatje gemaakt. Floris was nummer 1 en kon daardoor gelijk op proef 1 beginnen. Dat was in het bos via een sleepspoor een eend vinden en daarna via verwaaiing een konijn. Daarna op naar een bos om via een zweetspoor van een hert (bloeddruppels) bij een hertenvel te komen. Voor mij en Floris onbekend werk maar ik had vertrouwen in zijn neus. Binnen 5 minuten was hij bij het hertenvel en eigenlijk, begreep ik later, had dat wat rustiger gemogen. Daarna hadden we het veldwerk. Dat vind ik altijd mooi om te zien. Je hebt dan goed overzicht wat de hond doet. Het eerste gedeelte was verwaaiing van levend wild. Deze geur kende Floris niet en daardoor reageerde hij ook was voorzichtig. Bij de tweede verwaaiing ging het al iets beter. Daarna een verwaaiing van een eend. Dat was bekent en hij bracht de eend netjes bij me. Dit alles leverde een 'uitmuntend' op.
Daarna konden we naar keurmeester Wout Arxhoek, een zeer ervaren man die met zijn jonge Heidewachtel naar Exel was afgereisd. Arxhoek was best enthousiast over Floris en dat is weer hoopvol voor de toekomst. In totaal had hij 7 nestjes te beoordelen. Jammer was dat van het nestje van Vrommes en Django, Floris de enige aanwezige nakomeling was.
Ook het oogonderzoek door een oogarts was prima in orde. Nu hadden we enkel nog de schotproef te doen. Over de uitslag was voor ons al geen twijfel, gezien Floris dat al vele keren had ervaren. Na de prijsuitreiking gingen we met een tevreden gevoel weer naar huis terug. Over een week naar België voor de tweede aanlegproef.
Even tussendoor genieten van de rust en het weer.

zondag 9 maart 2014

Internationale tevendag op 8 maart 2014

Ook de Grote Münsterlander teven laten zich niet onbetuigd op 8 maart. Fokker Matty de Putter wist haar meiden wel heel treffend vast te leggen. Een drieheid in één lichaam lijkt het....de vrouwelijke evenbeeld van de drie musketiers. Vrij en onverschrokken!


vlnr: Meiske, Becses en Vrommes van Dorka's Plek

dinsdag 4 maart 2014

Wat kost een scharrelhaan....

Op de laatste woensdag in februari maakte Jitte en ik samen met onze honden een wandeling langs de Grote Wetering in Berlicum. Het is daar veilig lopen met de honden; aan de ene kant water en aan de andere kant bos afgewisseld met weilanden en af en toe een boerderij. Het leek zo vredig te gaan...zonnig weer, weinig wind. Maar ja, in de Grote Wetering zwommen twee zwanen en op de oever liepen twee Grote Münsterlanders met nog volop energie in hun lijf. Binnen een paar tellen lagen m'n honden in het water en de twee zwanen vlogen op en vertrokken over de Grote Wetering van ons af. Dus zette Django en Floris de achtervolging in op het land. Toen bleek dat mijn dogtrainer geen voldoende energie had om de twee op zo'n grote afstand terug te halen. Dat was wel balen want nu bleven ze maar rennen totdat ze helemaal uit zicht waren verdwenen. Bleef er niets over dan maar geduldig te wachten. En ja, na tien minuten kwam Django en nog eens vijf minuten later Floris. Hé hé, we konden weer normaal onze wandeling voortzetten. Na zo'n twintig minuten lopen naderden we een boerderij en daaruit verscheen de boerin die onze richting opliep. Wat hield ze toch in haar hand omhoog? Zodra we dichterbij kwamen werd dat ons duidelijk. Het was een kip of zoiets. Ze zij tegen ons: "die honden hebben mijn haan doodgebeten die op de weg liep. Ik weet niet welke het is geweest want het ging erg vlug. Ik ben er achteraan gevlogen en toen liet de hond mijn haan los". "Ach, wat erg voor u, want het is juist zo'n mooie haan" zeiden we. "Ja" zei ze: "en de haan is eigenlijk van mijn schoonzoon en die zal daar niet blij mee zijn. Maar dit soort honden doen dat gewoon". Dat moesten we wel beamen. "Ja, het zijn jachthonden hé" zeiden we om toch maar een gesprek luchtig te houden, want uiteindelijk draaien we er toch voor op. De boerin werd heel mild naar ons toen ze merkte dat wij de schade wel wilde vergoeden. Ze zei dan ook op innemende toon: 'Ik merk wel, jullie zijn goede mensen'.
Van te voren had ik niet kunnen inschatten wat nu de geleden schade was, dus liet ik dat maar aan de boerin over. Ze schatte de schade in op twaalf euro vijftig. Daarvoor was ze ook nog bereid om voor ons een plasticdraagtas te halen. Met zichtbaar opgelucht te zijn overhandigde ze ons onze nieuwe aanwinst: de dode haan. Met dank aan onze hondjes, zal ik maar zeggen. Ze vond onze honden, bij nader kennis te hebben gemaakt, wel lief. Een paar uur later was de haan geslacht via een kennis en kon hij de volgende dag de pan in.